به عقیده عارفان وحدت وجودی، حق عبارت از حقیقت هستی و وجود مطلق و محض است که از هرگونه کثرت و ترکیب متعالی و از هر نوع صفت و نعت و اسم و رسم و حکم و نسبت عاری است. ریشه‌های عرفان وحدت وجودی که وجود مطلق را تنها وجود ساری و جاری در تمام هستی می‌دانند در تمام مکاتب عرفانی جهان دیده می‌شود و اساساً عرفان، یعنی شناخت وجود و حقیقت مطلق در هستی از طریق کشف و شهود. از نگاه شبستری حقیقت مطلق، وجود ثابت و مطلقی است که هستی صحنه حضور و نمایش، و سریان و جریان اوست و وجه پایدار این هستی‌های ناپایدار است. همچنین از نگاه بودا، نیروانه خاموشی مطلق و اصطلاحاً مقامی برتر از هستی پدیده‌ها و جایگاه آرامش مطلق و مقصد نهایی سالک بودایی است.
دل عارف شناسای وجود است          وجود مطلق او را در شهود است