«تبلیغ در نهج‌البلاغه در بستر نظرات» 

دکتر بخشعلی قنبری

امروزه اهمیت و ضرورت تبلیغ بر کسی پوشیده نیست و عقل و نقل به این امر گواهی می دهند؛ زیرا اگر تبلیغ سالم وجود نداشته باشد، حق پنهان می ماند و در لزوم پیروی از آن حجت بر آدمیان تمام نمی شود. از این روست که قرآن یکی از وظایف افراد جامعه را تبلیغ و انجام این کار را واجب کفایی می داند: «وَلتَکُن اُمَةٌ یَدعُونَ إلَی الخَیرِ وَ یَأمُرُونَ بِالمَعرُوفِ وَ یَنهَونَ عَنِ المُنکَرِ وَ أُولئِکَ هُمُ المُفلِحُونَ» و باید از میان شما گروهی (مردم را) به نیکی دعوت کنند و به کار شابسته وادار و از زشتی باز دارند؛ و آنان همان رستگارانند (آل عمران/ 104).

این آیه نشان می دهد که تبلیغ معروف، بخشی از خیرات و وظایف مؤمنان است…

بسا این نظر مطرح شود که تبلیغ در عصر حاضر، مقوله ای جدید با شیوه های متعدد است و صاحب نظران، نظرات/ نظریه های بسیاری را در این حوزه مطرح کرده اند؛ با وجود این، آیا باز بررسی این مفهوم در نهج البلاغه توجیه دارد؟ جواب اینکه معنای پویایی و پویندگی متن هایی چون نهج البلاغه در آن است که بتوان آن ها را با نیازها و نظرات جدید تطبیق داد و از دل آن ها، نظریه های جدیدی را استخراج کرد؛ نگارش این اثر نیز در این راستاست.